Τα σχολεία τελείωσαν και οι καλοκαιρινές διακοπές για τα παιδιά που τις περίμεναν με πολλή χαρά και ενθουσιασμό έφτασαν. Η πρώτη εβδομάδα συνήθως περνάει γρήγορα και τα παιδιά δείχνουν ενθουσιασμένα που δεν έχουν σχολείο. Ασχολούνται με τα παιχνίδια τους, κάνουν πολλά πράγματα μόνα τους και δεν γκρινιάζουν ιδιαίτερα…
Σχεδόν μέσα σε κάθε σπίτι υπάρχει -σε περίοπτη θέση- τουλάχιστον μία συσκευή τηλεόρασης, η οποία λειτουργεί ανάλογα με το καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας, τις συνήθειες και τα γούστα της, για κάποιο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Tα παιδιά συμμετέχουν στην τηλεθέαση με το δικό τους ρυθμό και τις δικές τους προτιμήσεις. H τηλεόραση αποτελεί γι’ αυτά, από τις πολύ μικρές ηλικίες, πόλο έλξης. Tα παιδιά ξέρουν ότι σχεδόν πάντα, αν ανοίξουν την τηλεόραση, θα βρουν ένταση, δράση, συγκίνηση, διασκέδαση, συντροφιά. Aυτό ακριβώς κάνει τους γονείς έξαλλους: «Eίναι η εύκολη λύση», «βλέπουν τηλεόραση μόνον από τεμπελιά», διαμαρτύρονται οι περισσότεροι. Eίναι όμως πράγματι μόνον αυτό; Σε έρευνες που έχουν γίνει, στις οποίες ερωτήθηκαν παιδιά διαφόρων ηλικιών σχετικά με το τι τα ελκύει σε τηλεοπτικές εκπομπές, διαπιστώθηκε ότι αυτά ξέρουν αρκετά καλά τι θέλουν και έχουν αξιώσεις από τα προγράμματα που παρακολουθούν.
Όλα γύρω μας «φωνάζουν» αρνητισμό και απαισιοδοξία. Πως μπορούμε λοιπόν να μεταδώσουμε στα μικρά μας τον αισιόδοξο τρόπο σκέψης, που αποτελεί περισσότερο στάση ζωής; Η αισιοδοξία δεν είναι κάτι που κληρονομείται, δεν περιέχεται στο γενετικό μας κώδικα. Είναι χαρακτηριστικό που διδάσκεται κυρίως από το περιβάλλον και κάθε ένας από μας μπορεί να το αποκτήσει.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να ξέρουν πόσο πολύ τα αγαπάμε. Ακόμα κι όταν μας τρελαίνουν, ακόμα κι όταν θυμώνουμε μαζί τους, ακόμα κι όταν κάνουν κάποιο λάθος πρέπει να ξέρουν πως η αγάπη μας για εκείνα δεν αλλάζει.
Ο καλύτερος «τρόπος» να αγαπήσει κάποιος αληθινά τα παιδιά του είναι:
«Ο πυρήνας του στρες βρίσκεται στην πεποίθηση ότι θα αποτύχουμε και θα βγούμε έξω από μία ομάδα, θα μείνουμε μόνοι μας σε έναν κόσμο με πολλές δυσκολίες», λέει ο Δρ Joseph Shrand, ψυχίατρος και καθηγητής στο Harvard Medical School. Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να αντιμετωπίσει αυτές τις φοβίες, αναγνωρίζοντας τα πιο συνηθισμένα σημάδια παιδικού άγχους.
«Δικό μου είναι» «Όχι, φέρε το μου πίσω» «Μην πειράζεις την κούκλα μου», ακούς πολύ συχνά το μικρό παιδί σου να λέει όταν παίζει μαζί με άλλα παιδιά. Μερικές φορές τα παιδιά μας, όταν βρίσκονται με άλλα παιδιά, συμβαίνει να τσακώνονται για τα παιχνίδια τους. Ειδικά στις πολύ μικρές ηλικίες μπορεί να υπάρχουν κλάματα και φωνές γιατί το ένα παιδί δε θέλει να αφήσει το άλλο να παίξει με τα παιχνίδια του. Σε κάτι τέτοιες στιγμές μπορεί να σκέφτεσαι ότι φέρεται εγωιστικά και ότι σίγουρα θα χάσει τις φιλίες του. Στην πραγματικότητα, όμως, ένα παιδί μπορεί να δεθεί τόσο πολύ με ένα παιχνίδι, που να το θεωρήσει μέρος του εαυτού του, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να το αποχωριστεί. Ιδιαίτερα στην ηλικία των 2 ετών, αρχίζει να μαθαίνει τι είναι η κτητικότητα, και αναπτύσσει μια ισχυρή αίσθηση για τον εαυτό του, όπου η λέξη «δικό μου» γίνεται η αγαπημένη του. Φυσικά, υπάρχουν και παιδιά που από τη φύση τους είναι πιο πρόθυμα να μοιραστούν. Ωστόσο, η πλειοψηφία συνήθως δυσκολεύεται να αποδεχτεί τη σημασία του «δίνω και παίρνω». Το μοίρασμα είναι μια συμπεριφορά που μαθαίνεται, και αποκτάει μια σταθερά με τη πάροδο του χρόνου.
Πολλά από τα παιδιά που πάνε πρώτη φορά σχολείο, μπορεί να αρνηθούν να πάνε σχολείο. Η άρνηση αυτή είναι τόσο έντονη που φέρνει σε απελπισία γονείς και δασκάλους, γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Μερικές φορές μάλιστα οι γονείς αντιδρούν με έντονο θυμό σε αυτήν τη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά γρήγορα διαπιστώνουν ότι με αυτήν την αντίδραση, όχι μόνο δεν πετυχαίνουν τίποτα, αλλά μπορεί και να φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα, από αυτά που επιθυμούν.
Είναι προφανές πως σε μικρά παιδιά –προσχολικής ηλικίας- η τετράγωνη λογική μας, για τους αβάσιμους-παράλογους φόβους τους, θα πάει χαμένη. Πώς διαχειριζόμαστε τέτοιους φόβους (ακόμα και στο δωμάτιο του);
Μια νέα έρευνα, η οποία υποστηρίζει πως η μισάωρη βοήθεια της μητέρας στην καθημερινή μελέτη των μικρών παιδιών το βοηθά να γίνει εξυπνότερο, είδε το φως της δημοσιότητας.
Η επιθετικότητα και η βία ως εκδηλώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς διαχρονικά, αποτελούν πολύ συχνό και πολυσήμαντο κοινωνικό φαινόμενο.
Για τα μικρά παιδιά η επιθετικότητα είναι κοινή αντίδραση του θυμού, της ντροπής ή της ενοχής που μπορεί να νιώθουν. Όποια και αν είναι η αιτία που προκαλεί την επιθετική συμπεριφορά, έρευνες δείχνουν ότι η επιθετικότητα αυξάνει συνήθως στην πρώιμη παιδική ηλικία, και μειώνεται όταν αρχίζει το παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις για να εκφράσει τις ανάγκες του.
Παρ’ όλες πάντως τις διαφορετικές αντιλήψεις των ερευνητών για το τι ορίζουµε ως χαρισµατικότητα υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά τα οποία είναι γενικά αποδεκτά και αναφέρονται στις περισσότερες από τις εργασίες που έχουν γίνει µε αυτό το θέµα. Έτσι λοιπόν έχουµε: